વિપશ્યના

એક દિવસ

મૈસુર કાફેમાં

બેઠાં બેઠાં

ચાના કપમાં

ઉભયને ઓગળીને

ચુસ્કીઓ દ્વારા

પામવા મથતાં એકમેકને

ચર્ચા કરતાં હતાં આપણે

સમાજ,પ્રવૃત્તિ,પ્રતિબદ્ધતા

હિંસા,ક્રાન્તિ અને પરમ-કરુણાની

ત્યારે તમે મને કહ્યું હતું ;

‘સાહિલ,

તમે કુદરતને નિહાળો

નદીના નીરમાં ઝબોળો પાની;

સ્પર્શો માછલીઓના તરફડાટને,

તરવરાટને,ચપળતાને;

સાંભળો બાળકોનાં હાસ્ય

અને બેબસોનાં આંસુને

સમજો વાદળીના વહેણને

અને મોરના ટહુકારને;

દેખો કુતરાઓનાં

ગામપરસ્ત ભાસ્યને

અને શિયાળવાંની

સીમપરસ્ત લાળીને;

ધ્યાનથી સ્પર્શો

સપ્તર્ષિના ચકરાવાને

અને ધ્રુવની અચળતાને ...

એ ઘડીના

તમારા એ

સાહેબપણામાંથી

પ્રગટેલી શીખની

બેઝિઝક બાંગની સુરાવલીની

વંદના કરું છું ત્યારે ત્યારે

પામી શકું છું

તમારા થકી

તેના સ્વરૂપે

મને.

બસ એટલી ઘડી

થઇ જાય છે

વર્ણ,વર્ગ,જાતિ,લિંગ

બધું

એકાકાર,એકરાગ,એક્તાન.

સાચે જ ,

‘પોથી પઢી પઢી જગ મુઆ,

પંડિત ભાયા ન કોઈ

ઢાઈ અચ્છર પ્રેમકે

પઢે સો પંડિત હોઈ.’